Peygamberimiz Hz. Muhammed'in (s.a.v.) hayatının sekiz yaşından yirmi beş yaşına kadar olan dönemi, “gençlik dönemi” olarak adlandırılır. Bu devrede Resulullah (s.a.v.) amcası Ebû Tâlib'in yanında, onun himâyesi altında bulunmuştur.

Ebû Tâlib, zeki ve âlicenâb bir zâttı. Zengin olmamakla beraber, asâleti ve âlicenâplığı sebebiyle herkesten saygı görüyordu. Yeğeni Hz. Muhammed'i (s.a.v.) çok seviyor, onu hiç yanından ayırmıyordu.

Mekke'nin iklimi zirâate elverişli olmadığından, Mekkeliler ticâretle uğraşırlardı ve çocuklarını da ticarete alıştırırlardı. Ticaret için kervanlarla, yazın Şam'a, kışın Yemen'e seyâhat ederlerdi. Ebû Tâlib de diğer Mekkeliler gibi kervan ticâreti yapıyordu. Bir defasında Şam'a giderken, Hz. Muhammed (s.a.v.) amcasından ayrılmak istemedi ve kendisini de yanında götürmesini istedi. Ebû Tâlib çok sevdiği yeğenini kırmadı ve onu da kafileyle beraberinde götürdü. Bu esnâda Hz. Muhammed (s.a.v.) henüz on iki yaşındaydı.

Şam'ın 90 km kadar güneyinde Busrâ (Eski Şam) denilen kasabada “Bahîra” adında bir Hristiyan râhibi vardı. Kasabaya uğrayan kervanlarla hiç ilgilenmediği hâlde, Hz. Muhammed'in (s.a.v.) içinde bulunduğu kervanı karşılayarak bütün kafileye bir ziyâfet verdi. Bahîra, okuduğu kutsal kitaplardan edindiği bilgilerle, Hz. Muhammed'in (s.a.v.) simâsından, onun istikbâlini sezmişti. O'nunla konuştu, sorular sordu ve aldığı cevaplar, kanaatini kuvvetlendirdi. Şam yolculuğunun bu çocuk için tehlikeli olacağını düşündü ve Ebû Tâlib'e:

- “Bu çocuk son Peygamber olacaktır. Şam Yahudileri içinde onun alâmet ve vasıflarını bilen kâhinler vardır. Tanırlarsa, ihânet ve kötülüklerinden korkulur. Bu çocuğu Şam'a götürmeyiniz.” dedi. Bu sözler üzerine Ebû Tâlib Şam'a gitmekten vazgeçti ve alışverişini burada bitirip geri döndü.

Son Peygamberin geleceği ve onun birçok vasıfları Tevrat ve İncil'de bildirilmişti. Bu sebeple, Yahudi ve Hristiyan bilginleri, onun alâmetlerini ve vasıflarını biliyorlardı. Hicretten sonra Müslüman olan Medineli Yahudi âlimi Abdullah ibn Selâm'ın “Tevrat'ta Hz. Muhammed (s.a.v.) ve Hz. İsa (A.S.)'nın sıfatları vardır.” dediği, “Kütüb-i Sitte” denilen altı güvenilir hadis kitabından Tirmizi'nin es-Sünen'inde rivâyet edilmiştir.

Hz. Muhammed'in (s.a.v.) 12 yaşında yaptığı bu seyâhatte râhip Bahîra ile görüşmesini, bazı Hristiyan yazarlar, Hristiyanlığın bir zaferi gibi göstermek istemişler ve Peygamberimiz Hz. Muhammed'in (s.a.v.) bütün dinî esasları bu râhipten öğrendiğini iddia etmişlerdir.

Bu iddia son derece gülünç ve tutarsızdır. On iki yaşındaki bir çocuğun, İslâm gibi mükemmel bir dinin esaslarını birkaç saatlik görüşme esnâsında öğrenmesi mümkün değildir. Bu râhip bu esasları bilseydi, kendisi tebliğ ederdi. Eğer burada böyle bir konu konuşulsaydı, kafilenin gözü önünde yapılan bu konuşma ağızdan ağıza yayılırdı. Peygamberliğini ilân ettiği zaman inanmayanlar, “bunlar Bahîra'nın sözleri” demezler miydi? Üstelik İslâmiyet, Hristiyanların “teslis” (üçlü tanrı sistemi) inancını tamamen reddetmiş ve “tevhid inancını” getirmiştir. Görüldüğü üzere, bu iddia son derece çürük ve çirkin bir iftirâdan başka bir şey değildir.

Hz. Muhammed (s.a.v.) 17 yaşındayken de diğer bir ticâret kafilesi ile amcalarından Zübeyr ve Abbâs'la birlikte Yemen'e gidip gelmiştir.

Müslümanlıktan önce (Câhiliyet Döneminde) Araplar arasında iç savaşlar eksik olmazdı. Yalnızca “Eşhür-i hurum” denilen dört ayda savaşmak haram sayılırdı. Bu dört ayda (Zilka'de, Zilhicce, Muharrem, Receb) savaş yapılacak olursa fâcirane sayıldığı için buna “Ficâr Savaşı” denirdi.

Kureyş kabîlesi ile Hevâzin kabîlesi arasında kan davası yüzünden bir savaş başlamış ve dört yıl sürmüştü. Savaş, kan dökülmesi haram olan aylarda da devâm ettiği için “Ficâr Savaşı” denildi.

Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) yirmi yaşlarındayken bu savaşa amcaları ile katıldı. Fakat kimseye ok atmamış, kimsenin kanını dökmemiştir. Sâdece karşı taraftan atılan okları toplayıp, amcalarına vermiştir.

Uzun süren Ficâr savaşı esnâsında Mekke'de âsâyiş bozulmuş, can ve mal güvenliği kalmamıştı. Özellikle dışarıdan mal getiren yabancıların malları yağmalanıyordu.

Vâil oğlu Âs, Mekke'ye gelen Yemen'li bir tâcirin bütün malını gasp etmiş, haksız olarak elinden almıştı. Yemen'li tâcir, Ebû Kubeys dağına çıkarak uğradığı haksızlığa karşı bütün kabîleleri yardıma çağırdı. Yemenlinin bu feryâdı üzerine Peygamberimiz (s.a.v.)'in amcası Zübeyr, Kureyş'in bütün ileri gelenlerini çağırdı. Hâşimoğulları, Zühreoğulları, Esedoğulları, Temimoğulları, Abdülluzzaoğulları, Zübeyr'in dâvetine icâbet ederek, Beni Temîm'den Cüd'ân oğlu Abdullah'ın evinde toplandılar. Mekke'de zulmü önlemek ve yerli-yabancı hiç kimseye karşı haksızlık ettirmemek için karar verdiler. Haksızlığa uğrayan kimselere yardım edeceklerine yemin ettiler.

Yemenlinin hakkını Âs'tan alıp geri verdiler ve Mekke'de âsâyişi sağladılar.

Vaktiyle, Cürhümîler zamanında Fadl b. Hâris, Fudayl b. Vedâa ve Mufaddal b. Fedâle isimlerinde üç kabîle başkanı, kabîleleri ile toplanarak, “Mekke'de zulme meydan vermeyeceğiz, zayıfların hakkını adâlet üzere alacağız.” diye yemin etmişlerdi. Onların bu yeminlerine “Hilfu'l-fudûl” (Fadıllar yemini) denilmişti. Cüd'ân oğlu Abdullah'ın evinde aynı konuda yapılan yemine de bu sebeple “Hilfu'l-fudûl” denildi.

Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) 20 yaşındayken bu toplantıda amcaları ile üye olarak bulundu. Bu cemiyetin çalışmalarından son derece memnun kaldığını Peygamberliğinden sonra: “İslâm'da da böyle bir cemiyete çağrılsam, yine icâbet ederim.” sözleriyle ifade etmiştir.